ΟΧΙ στον σχολικό εκφοβισμό

Την Παρασκευή 6 Μαρτίου ήταν η Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού. Είναι ένα θέμα που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής, κος Γκαγκούδης Αθανάσιος, και η καθηγήτρια Αγγλικών, κα Βασίλαρου Ζωή, μας παρουσίασαν την ημέρα εκείνη κάποια σχετικά βίντεο. Αυτά είχαν να κάνουν με το πώς αντιδρά ή πρέπει να αντιδρά κάθε παιδί σε περίπτωση που πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού είτε είτε ένας απλός παρατηρητής.

  Τα κυριότερα είδη βίας είναι η σωματική και η λεκτική βία, καμιά φορά ίσως και αυτή του διαδικτύου. Η τελευταία μορφή βίας είναι λεκτική και αφορά απειλητικά μηνύματα που στέλνει ο θύτης μέσω του διαδικτύου. Ο θύτης της λεκτικής βίας τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες τις συμπεριφοράς του. Όλοι μπορεί να έχουμε έναν φίλο που ίσως χωρίς πολύ σκέψη τον έχουμε κοροϊδέψει. Μπορεί το ίδιο το θύμα μπροστά μας να μην αντιδρά, αλλά ποτέ δεν ξέρουμε πώς νιώθει μέσα του. Μπορεί ακόμη και με μία λέξη να ταραχτεί όλη η ψυχική του ηρεμία και ισορροπία. Εκτός, όμως, από τον θύτη και το θύμα, υπάρχει τις περισσότερες φορές ένας παρατηρητής. Ο παρατηρητής μπορεί να συμμετέχει στον εκφοβισμό είτε με το γέλιο είτε με κάποιον άλλον τρόπο. Αν δεν του αρέσει, όμως, αυτή η κατάσταση θα πρέπει να απευθυνθεί και να ενημερώσει κάποιους για ό,τι βλέπει ή και να δώσει θάρρος στο θύμα και να κάνει παρέα μαζί του.

  Η δεύτερη και ίσως η κυριότερη μορφή σχολικού εκφοβισμού είναι η σωματική. Η σωματική βία είναι κάποιες φορές και η πιο επικίνδυνη. Υπάρχουν αρκετές αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον μαθητή να μεταχειριστεί σωματική βία σε σημείο μάλιστα να κάνει μεγάλο κακό στο θύμα. Μία από τις αιτίες αυτές είναι η κατάσταση που επικρατεί στην οικογένεια το άσχημο οικογενειακό περιβάλλον που ζει. Ένα παιδί μπορεί να επηρεαστεί αρκετά από την οικογένειά του, ώστε να ξεσπάει σε κάποιον συμμαθητή του. Ένας άλλος λόγος είναι επίσης πως μιμείται λανθασμένα πρότυπα.

  Τα εκπαιδευτικά αυτά βίντεο που είδαμε μας πέρασαν και κάποια μηνύματα. Αρχικά, αν ποτέ βρεθούμε στη θέση του θύτη, πριν αρχίσουμε να ασκούμε βία σε κάποιο θύμα, πρώτα πρέπει να μπούμε στη θέση του. Να σκεφτούμε πώς θα νιώθαμε οι ίδιοι, αν ήμασταν το θύμα. Αν είμαστε οι ίδιοι θύμα εκφοβισμού, τότε υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να το αντιμετωπίσουμε. Αρχικά πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον καθηγητή ή στους γονείς μας. Τα περισσότερα θύματα όμως δεν του κάνουν λόγω φόβου. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η τηλεφωνική γραμμή, το 1056, για το θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Εκτός, όμως από τη θέση του θύματος μπορεί να βρεθούμε στη θέση του παρατηρητή. Τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να απευθυνθούμε σε κάποιον ή να συμπαρασταθούμε στο θύμα.

  Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι, είτε θύματα είτε παρατηρητές είμαστε, το να μένουμε σιωπηλοί δε βοηθάει, απλώς κάνει την κατάσταση χειρότερη.

   Κείμενο: Παπαχρυσοστομίδου Βαλέρια, Α2 (σχολ. έτος 2014-2015)